พระราชประวัติของ จักรพรรดิซุ่นจื้อ
จักรพรรดิซุ่นจื้อ เป็นจักรพรรดิรัชกาลที่ 3 ของราชวงศ์ชิงแต่ในบางครั้งจะนับพระองค์เป็นจักรพรรดิองค์แรก ด้วยเพราะพระองค์เป็นจักรพรรดิของราชวงศ์ชิงพระองค์แรก
ที่ได้ประทับในพระราชวังต้องห้ามที่กรุงปักกิ่งและราชวงศ์หมิงถึงกาลสิ้นสุดอย่างแท้จริง มีพระนามเดิมว่า ฟู่หลิน ทรงขึ้นครองราชย์เพียงพระชนม์พรรษา 6 ขวบ ในปี ค.ศ. 1643
หลังการสวรรคตของจักรพรรดิเทียนชงหรือ หวงไท่จี๋ พระราชบิดา แต่พระองค์ต้องถูกใต้การสำเร็จราชการแผ่นดินของอ๋องทอร์คุน พระอนุชาต่างพระมารดาของพระราชบิดา
ซึ่งอ๋องทอร์คุนนับว่าเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลอย่างมาก อีกทั้งยังมีสิทธิ์ที่จะได้ขึ้นครองราชย์อีกด้วย อ๋องทอร์คุนได้กระทำการหลายอย่างที่จะไม่ให้พระองค์เจริญชันษามาด้วยความปรีชาสามารถ
เช่น ไม่สนับสนุนให้ทรงเล่าเรียน เป็นต้น แต่ทว่า อำนาจของอ๋องทอร์คุนก็ถูกคานจากพระนางเสี้ยวจวง พระมารดา ภายหลังที่อ๋องทอร์คุนเสียชีวิต
พระองค์จึงได้อำนาจในการปกครองอย่างแท้จริง แต่พระองค์ก็นับว่าเป็นจักรพรรดิอีกพระองค์ หนึ่งที่อาภัพมาก ด้วยทรงไม่อาจสามารถจะสมรสกับหญิงคนรักที่เป็นชาวฮั่นได้
ด้วยพระนางเสี้ยวจวงคัดค้านอย่างหนักแน่น ทำให้พระองค์โศกเศร้าทรงพระทัยมากจนแทบสิ้นสติ และได้กักขังตนเองไว้

จักรพรรดิซุ่นจื้อ สิ้นพระชนม์ด้วยพระชันษาเพียง 24 ด้วยโรคทรพิษในปี ค.ศ. 1661 และต่อมาพระโอรสลำดับที่ 4 ของพระองค์ คือ องค์ชายเสวียนเย่
ได้ขึ้นครองราชย์ในนาม จักรพรรดิคังซีซึ่งกลายมาเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ชิง และพระนางเสี้ยวจวงก็เป็นผู้อุปการะพระองค์มาโดยตลอด
และได้เปลี่ยนสถานะพระองค์เป็นไท่หวงไทเฮา

เรื่องราวกล่าวถึงพระราชประวัติของซุ่นจื้อฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ชิง ซุ่นจื้อฮ่องเต้พระชนมายุห้าชันษาเสด็จเถลิงราชสมบัติ พระชนมายุสิบสามชันษาทรงว่าราชการ
พระองค์ทรงเป็นฮ่องเต้พระองค์แรกของราชวงศ์ชิง หลังจากที่ราชวงศ์ชิงยึดครองแผ่นดินจีนแล้วต้องเผชิญกับความขัดแย้งระหว่าง ชาวฮั่นกับชาวแมนจู
ซุ่นจื้อฮ่องเต้ทรงใช้การสูญเสียชาติบ้านเมืองของราชวงศ์หยวนและราชวงศ์หมิงเป็นบทเรียน พระองค์ทรงตระหนักว่าชาวแมนจูซึ่งอยู่นอกด่านนั้นมีความล้าหลัง
พระองค์จึงทรงรับวัฒนธรรมของชาวฮั่นผสมผสาน รวมถึงการปกครองอีกด้วย เพื่อพื้นฐานที่มั่นคงของชาติบ้านเมือง ซุ่นจื้อฮ่องเต้ทรงลำบากตรากตรำ
พระองค์ทรงเผชิญกับความขัดแย้งระหว่างเชื้อพระวงศ์กับขุนนางในราชสำนัก แต่แล้วความขัดแย้งกับนำมาซึ่งความสูญเสียของทั้งสองฝ่าย

ซุ่นจื้อฮ่องเต้ในวัยหนุ่มนั้นทรงเต็มไปด้วยอุดมการณ์ที่จะสร้างความเจริญ รุ่งเรืองให้ชาติบ้านเมือง แต่แล้วพระองค์ก็ทรงเบื่อหน่ายจึงทรงตัดสินพระทัยออกผนวช
ชีวิตอันแสนรุ่งโรจน์ของซุ่นจื้อฮ่องเต้ต้องจบลงด้วยวัยยี่สิบสี่ชันษา ทำให้ผู้คนต่างพากันเสียดายในพระปรีชาความสามารถของพระองค์

เนื้อหาของเรื่องเริ่มต้นตั้งแต่ซุ่นจื้อฮ่องเต้พระชนมายุสิบสามชันษาทรง ราชาภิเษกสถาปนาฮองเฮา..
ฮองเฮาไม่ใช่หญิงสาวที่ซุ่นจื้อฮ่องเต้ทรงโปรดปรานก่อนราชาภิเษก ขันทีนำฉลองพระบาทที่ฮองเฮาทรงตัดเย็บด้วยพระองค์เองมาถวายซุ่นจื้อฮ่องเต้
แต่ในฉลองพระบาทนั้นได้ซุกซ่อนเข็มไว้ ทำให้ซุ่นจื้อฮ่องเต้ทรงได้รับบาดเจ็บที่ฝ่าพระบาท ตำหนักหลวงค้นหาคนร้าย ขันทีถูกจับกุมคุมขัง นางกำนัลฆ่าตัวตาย
ความอลหม่านเกิดขึ้นในวังหลวง ซุ่นจื้อฮ่องเต้จึงทรงฉวยโอกาสนี้แสดงแสนยานุภาพของพระองค์โดยการยกเลิกพิธีราชาภิเษก
เสี้ยวจวงไทเฮาพระราชมารดาซุ่นจื้อฮ่องเต้ทรงปลอบพระทัยซุ่นจื้อฮ่องเต้ เชื้อพระวงศ์ต่างทยอยเข้าไปทูลเกลี้ยกล่อมซุ่นจื้อฮ่องเต้
แต่ขุนนางชาวฮั่นกลับพากันเมินเฉย ซุ่นจื้อฮ่องเต้ทรงลังเลพระทัย ฮองเฮาทรงประชวร พระนางทรงมีไข้สูง แต่กลับทรงปฏิเสธไม่ยอมเสวยโอสถ
พระนางไม่ทรงรับฟังคำเกลี้ยกล่อมของใครทั้งนั้น พระนางทรงเอาแต่พระทัย ทำให้วังหลวงโกลาหลขึ้นอีกครั้ง หมอหลวงจนปัญญาเพราะไม่สามารถถวายการรักษาฮองเฮาได้
เสี้ยวจวงไทเฮาจึงทรงปรึกษาหารือกับหมอหลวงชาวต่างชาติ หมอหลวงชาวต่างชาติกลับมีวิธีการที่ธรรมดามาก โดยการให้ฮองเฮาทรงเสวยน้ำอุ่นมากๆ
อาการประชวรของฮองเฮาหายเป็นปลิดทิ้ง ทุกคนต่างพากันดีใจที่ฮองเฮาทรงหายจากอาการประชวร เสี้ยวจวงไทเฮาทรงพระสรวลกับวิธีการรักษาของชาวต่างชาติ
ทำให้ชาวต่างชาติโกรธมาก ในที่สุดซุ่นจื้อก็ทรงเข้าพิธีราชาภิเษก ราวกับว่าสวรรค์ได้ลิขิตไว้แล้ว เหตุกาณ์ต่างๆอันเลวร้ายได้เกิดขึ้นกับซุ่นจื้อฮ่องเต้
แม้ว่าพระองค์จะเป็นใหญ่ในแผ่นดิน แต่สิ่งที่พระองค์ทรงดำริไว้กลับไม่เป็นไปตามพระราชประสงค์ คนรอบข้างต่างพากันบีบบังคับให้พระองค์ทรงทำในสิ่งที่ไม่อยากทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า