�

ค.ศ. 980 กองทัพต้าซ่งโจมตีโยวโจว ทว่ากลับต้องพ่ายแพ้แก่แม่ทัพเยลี่ซิวเกอ ทำให้ซ่งไท่จงทรงล่าถอยกลับเมืองหลวง นับแต่นั้นเป็นต้นมา ทหารเหลียวก็รุกรานชายแดนต้าซ่งเรื่อยมายังความเดือดร้อนสู่พสกนิกรต้าซ่งเป็นอันมาก แผ่นดินต้าซ่งไม่มีความสงบสุข ซ่งไท่จงทรงกลัดกลุ้มยิ่งนักจึงทรงมีพระบัญชาให้หยางเย่แม่ทัพเหล็กซึ่งห้าวหาญไปอารักขาด่านเยี่ยนเหมินกวาน

หยางเย่พาลูกชายทั้งเจ็ดคนไปอารักขาด่านเยี่ยนเหมินกวาน ต่อกรกองทัพเหลียวจนสุดกำลัง ลูกชายทั้งเจ็ดคนของสกุล หยางล้วนแล้วป็นคนหนุ่มที่มีความเก่งกล้าสามารถทั้งทางด้านบุ๋นและบู๊ คุณลักษณะหลากหลาย ซื่อสัตย์จงรักภักดี รักใคร่ประชา รับผิดชอบครอบครัว สามัคคีเป็นหนึ่งเดียวปกป้องชาติบ้านเมืองจนกลายเป็นเสาหลักของต้าซ่ง ได้รับความเลื่อมใสศรัทธา เป็นอย่างยิ่ง

ต้าเหลียวยกทัพโจมตีต้าซ่งโดยไม่เห็นขุนศึกตระกูลหยางอยู่ในสายตาแม่แต่น้อย หยางเย่นำลูกชายทั้งเจ็ดพร้อมด้วยทหารไม่กี่พันเผชิญหน้ากับกองทัพเหลียวที่แข็งแกร่ง ทั้งที่มีกำลังทหารน้อยกว่าหลายเท่า แต่ด้วยประสบการณ์ของหยางเย่ กอปรกับ กลยุทธแยบยล ในที่สุดก็สามารถกำชัยชนะไว้ได้ ทำให้กองทัพเหลียวพ่ายแพ้ย่อยยับแตกพ่ายไม่เป็นขบวน ขุนศึกตระกูลหยาง ไม่เพียงได้รับชัยชนะ ทั้งยังสามารถจับกุมตัวแม่ทัพใหญ่ของต้าเหลียวเป็นเชลยได้อีกด้วย

การศึกที่เยี่ยนเหมินกวาน ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหยางเลื่องลือไปทั่วทั้งแผ่นดิน ทุกครั้งที่ทหารเหลียวเห็นธงรบสกุล หยางก็จะอกสั่นขวัญหาย ไม่กล้าต่อกรกับทหารต้าซ่ง ทุกคนพากันขนานนามหยางเย่ว่าสกุลหยางไร้เทียมทาน ชื่อเสียงระบือนาม

ขุนศึกตระกูลหยางสร้างคุณงามความดีต่อชาติบ้านเมืองจนกลายเป็นวีรบุรุษของชาวประชา แต่สุขทุกข์ก็เป็นไปตาม คำโบราณที่ว่า “ทุกข์มีสุขคงอยู่ สุขมีทุกข์ซ่อนอยู่” ด้วยความที่ชื่อเสียงขุนศึกตระกูลหยางระบือนามทั่วทั้งแผ่นดินจึงเป็นที่อิจฉาของบรรดาขุนนางในราชสำนัก ทั้งที่บรรดาขุนนางในราชสำนักต่างพากันถวายฏีกาเล่นงานสกุลหยาง กระนั้นซ่งไท่จงก็ทรงไม่นำพาต่อถ้อยคำที่ใส่ร้ายป้ายสีสกุลหยาง พระองค์ไม่เพียงทรงไม่ทอดพระเนตรฏีกา ทั้งยังทรงมีพระบัญชาให้ราชเลขานำฏีกาเหล่านั้นมอบให้หยางเย่เพื่อแสดงถึงความไว้วางพระทัยของพระองค์ที่มีต่อหยางเย่ ยังความปลาบปลื้มใจสู่หยางเย่ยิ่งนัก หยางเย่พร้อมด้วย ลูกชายต่างพากันสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อซ่งไท่จงตราบชีวิตหาไม่ บำบัดทุกข์ บำรุงสุขปวงประชา

�